سلسله نعمت اللهی سلطان علیشاهی گنابادی

والی مصر ولایت، ذوالنون

آن به اسرار حقیقت مشحون
گفت در مکه مجاور بودم

در حرم حاضر و ناظر بودم
ناگه آشفته جوانی دیدم

نه جوان، سوخته جانی دیدم
لاغر و زرد شده همچو هلال

کردم از وی ز سر مهر سال
که: «مگر عاشقی؟ ای شیفته مرد!

که بدین گونه شدی لاغر و زرد؟»
گفت: «آری به سرم شور کسی‌ست

که‌ش چو من عاشق رنجور بسی‌ست»
گفتمش: «یار به تو نزدیک است

یا چو شب روزت از او تاریک است؟
گفت: «در خانه‌ی اوی‌ام همه عمر

خاک کاشانه‌ی اوی‌ام همه عمر»
گفتمش: «یک‌دل و یک‌روست به تو

یا ستمکار و جفاجوست به تو؟»
گفت: «هستیم به هر شام و سحر

به هم آمیخته چون شیر و شکر»
گفتمش: «یار تو ای فرزانه

با تو همواره بود همخانه
سازگار تو بود در همه کار

بر مراد تو بود کارگزار
لاغر و زرد شده بهر چه‌ای؟

سر به سر درد شده بهر چه‌ای؟»
گفت: «رو رو، که عجب بی‌خبری!

به کزین گونه سخن درگذری
محنت قرب ز بعد افزون است

جگر از هیبت قرب‌ام خون است
هست در قرب همه بیم زوال

نیست در بعد جز امید وصال
آتش بیم دل و جان سوزد

شمع امید روان افروزد
جامی (اورنگ چهارم سبحة الا برار