سلسله نعمت اللهی سلطان علیشاهی گنابادی

چون پيمبر سروری کرد از هذيل
از برای لشکر منصور خيل‏
بو الفضولی از حسد طاقت نداشت
اعتراض و لا نسلم بر فراشت‏
خلق را بنگر که چون ظلمانی‏اند
در متاع فانيی چون فانی‏اند
از تکبر جمله اندر تفرقه
مرده از جان زنده اندر مخرقه‏
اين عجب که جان به زندان اندر است
و آنگهی مفتاح زندانش به دست‏
پای تا سر غرق سرگين آن جوان
می‏زند بر دامنش جوی روان‏
دايما پهلو به پهلو بی‏قرار
پهلوی آرامگاه و پشت دار
نور پنهان است و جستجو گواه
کز گزافه دل نمی‏جويد پناه‏
گر نبودی حبس دنيا را مناص
نه بدی وحشت نه دل جستی خلاص‏
وحشتت همچون موکل می‏کشد
که بجو ای ضال منهاج رشد
هست منهاج و نهان در مکمن است
يافتش رهن گزافه جستن است‏
تفرقه جويان جمع اندر کمين
تو در اين طالب رخ مطلوب بين‏
مردگان باغ برجسته ز بن
کان دهنده‏ی زندگی را فهم کن‏
چشم اين زندانيان هر دم به در
کی بدی گر نيستی کس مژده‏ور
صد هزار آلودگان آب جو
کی بدندی گر نبودی آب جو
بر زمين پهلوت را آرام نيست
ز ان که در خانه لحاف و بستری است‏
بی‏مقر گاهی نباشد بی‏قرار
بی‏خمار اشکن نباشد اين خمار
گفت نه نه يا رسول اللَّه مکن
سرور لشکر مگر شيخ کهن‏
يا رسول اللَّه جوان ار شير زاد
غير مرد پير سر لشکر مباد
هم تو گفتستی و گفت تو گوا
پير بايد پير بايد پيشوا
يا رسول اللَّه در اين لشکر نگر
هست چندين پير و از وی پيشتر
زين درخت آن برگ زردش را مبين
سيبهای پخته‏ی او را بچين‏
برگهای زرد او خود کی تهی است
اين نشان پختگی و کاملی است‏
برگ زرد ريش و آن موی سپيد
بهر عقل پخته می‏آرد نويد
برگهای نو رسيده سبزفام
شد نشان آن که آن ميوه ست خام‏
برگ بی‏برگی نشان عارفی است
زردی زر سرخ رويی صارفی است‏
آن که او گل عارض است ار نو خط است
او به مکتب گاه مخبر نو خط است‏
حرفهای خط او کژمژ بود
مزمن عقل است اگر تن می‏دود
پای پير از سرعت ار چه باز ماند